Η Παγκόσμια μέρα της
γυναίκας δεν είναι η μέρα που θα περιγράψουν για άλλη μια φορά στα πρωινάδικα
των ΜΜΕ και στις στήλες των αστικών εφημερίδων, με τα απαιτούμενα κροκοδείλια δάκρυα
από τη μία και τα «χρόνια πολλά» από την άλλη. Η μέρα αυτή είναι πέρα και έξω
από τη «λαμπερή» βιτρίνα και την ωραιοποιημένη μάσκα του συστήματος.
Το
πραγματικό περιεχόμενο της παγκόσμιας ημέρας της εργαζόμενης γυναίκας όπως αυτή καθιερώθηκε το
1910, με απόφαση της Β΄ Διεθνούς Συνδιάσκεψης Σοσιαλιστριών Γυναικών στην
Κοπεγχάγη, βρίσκεται στον μεγαλειώδη αγώνα των εργατριών στα ραφτάδικα της Νέας
Υόρκης το 1957. Σήκωσαν το ανάστημά τους
απέναντι στην εργοδοσία. Διεκδίκησαν «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές
αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών»,
αφού δούλευαν στα εργοστάσια 16 ώρες τη μέρα, με μισθούς πολύ μικρότερους από
των ανδρών, πολύωρη δουλειά σε ανθυγιεινές συνθήκες, που κλόνιζε την υγεία
τους. Χτυπήθηκαν από την αστυνομία και η μέρα βάφτηκε από το αίμα τους.
Πέρασε
πάνω από ενάμιση αιώνας, το ίδιο συμπέρασμα παραμένει αναλλοίωτο και σήμερα.
Η
γυναικεία εργασία αξιοποιείται από τους εργοδότες για την ανάπτυξη των κερδών
τους. Οι μεγαλέμποροι ακόμα και μέσα στη κρίση γιγαντώνουν τα κέρδη τους, από
τη δουλειά μας. Οι εργαζόμενες στα εμπορικά μαγαζιά αποτελούν φτηνή και
αναλώσιμη εργατική δύναμη. Μέσα στις επιχειρήσεις και τα καταστήματα ζούμε στον
πετσί μας την εκμετάλλευση, την εντατικοποίηση της εργασίας με σοβαρές
επιπτώσεις στην υγεία μας, τους άθλιους μισθούς, τη στέρηση του ελεύθερου
χρόνου, την κατάργηση της Κυριακής αργίας. Οι εργοδότες μας θέλουν 24 ώρες το
24ωρο στη διάθεση τους χωρίς δικαιώματα. Φοβόμαστε να κάνουμε οικογένεια γιατί
αποτελεί λόγος απόλυσης, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που δημιουργεί η απόφαση
του Δικαστηρίου της Ε.Ε, δίνει τη δυνατότητα σε εργοδότες να απολύουν
εργαζόμενες έγκυες. Φοβόμαστε να αρρωστήσουμε, να πάρουμε γονική άδεια ακόμα
και το ρεπό δίνεται όποτε θέλει και αν θέλει ο εργοδότης.
Η
πολιτική της Ε.Ε, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, θέλουν να γίνει ατομική ευθύνη του
καθένα μας η κάλυψη όσων μας παρέχονταν ως κοινωνική μέριμνα και αποτελούσαν
κατακτήσεις της τάξης μας. Καταργούν
κοινωνικές υπηρεσίες και παροχές, κόβουν επιδόματα, όπως της μητρότητας,
προωθούν την ιδιωτικοποίηση των παροχών υγείας, των παιδικών σταθμών, των
κοινωνικών υπηρεσιών που βρίσκονται στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης, των Δήμων
και Περιφερειών. Θέλουν την απαλλαγή του κράτους από κάθε υποχρέωση ώστε να
ενισχύονται τα κέρδη των επιχειρήσεων.
Σήμερα τα νέα ζευγάρια δυσκολεύονται να
κάνουν οικογένεια. Μαστίζονται από την ανεργία και την αβεβαιότητα στην
εργασία. Οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν επαρκούν για να στηρίξουν τις ανάγκες της
νέας μητέρας, του μικρού παιδιού. Σήμερα στερούμαστε τον ελεύθερο χρόνο, ενώ
καθημερινά πέφτει σε εμάς το βάρος της φροντίδας του σπιτιού, των παιδιών και
των ηλικιωμένων.
Το
δικαίωμα στην εργασία δεν μπορεί να έρχεται σε αντιπαράθεση με τη μητρότητα.
Κανένας συμβιβασμός με την ζωή που μας επιβάλουν.
Να μην αποδεχτούμε να ζούμε όπως πριν
150 χρόνια για χάρη της ανταγωνιστικότητας και
της λεγόμενης ανάπτυξης τους . Είναι ψέμα πως έτσι θα εξασφαλίσουμε την
δουλειά μας, τον μισθό μας, το μεγάλωμα των παιδιών μας, έχουμε πείρα πια! Η
ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρήσεων
έφεραν, απολύσεις, άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, Λευκές Νύχτες,
εξαήμερα, κατάργηση των κλαδικών μας συμβάσεων και τόσα άλλα.
Η συμμετοχή περισσότερων
γυναικών, θα δυναμώσει τη διεκδίκηση μας για κλαδική σύμβαση εργασίας.
Καλούμε όλες τις γυναίκες να
παλέψουμε και να διεκδικήσουμε:
·
Υπογραφή κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης
Εργασίας στο Εμπόριο με βάση τις
σύγχρονες ανάγκες μας, υποχρεωτικά εκτελεστής από όλους τους εργοδότες.
·
Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη
εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
·
Προστασίας της μητρότητας. Μέτρα για τη
φροντίδα των παιδιών και των νηπίων
·
Κατάργηση
των ελαστικών μορφών εργασίας και μετατροπή όλων σε πλήρη απασχόληση.
·
Νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακής Αργίας.
Κατάργηση όλων των νόμων και διατάξεων
που απελευθερώνουν το ωράριο.
·
Δημόσια, Κοινωνική Ασφάλιση. Κατάργηση όλων
των αντιασφαλιστικών νόμων.