Η Παγκόσμια μέρα της γυναίκας δεν είναι η μέρα που θα περιγράψουν για άλλη μια φορά στα πρωινάδικα των ΜΜΕ και στις στήλες των αστικών εφημερίδων, με τα απαιτούμενα κροκοδείλια δάκρυα από τη μία και τα «χρόνια πολλά» από την άλλη. Η μέρα αυτή είναι πέρα και έξω από τη «λαμπερή» βιτρίνα και την ωραιοποιημένη μάσκα του συστήματος. Το πραγματικό περιεχόμενο της παγκόσμιας ημέρας της εργαζόμενης γυναίκας όπως αυτή καθιερώθηκε το 1910, με απόφαση της Β΄ Διεθνούς Συνδιάσκεψης Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη, βρίσκεται στον μεγαλειώδη αγώνα των εργατριών στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1957. Σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία. Διεκδίκησαν «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών», αφού δούλευαν στα εργοστάσια 16 ώρες τη μέρα, με μισθούς πολύ μικρότερους από των ανδρών, πολύωρη δουλειά σε ανθυγιεινές συνθήκες, που κλόνιζε την υγεία τους. Χτυπήθηκαν από την αστυνομία και η μέρα βάφτηκε από το αί
